गत भाद्र २३ गतेको साँझ ‘शाम्बाला’ प्रिमियरका लागि बलिउड अभिनेता नवाजुद्दीन सिद्दिकी र निर्देशक अनुराग कश्यपलाई दायाँबायाँ पारेर ठमेलको छायाँ सेन्टर प्रवेश गर्दा मीन भामको अनुहारमा आत्मविश्वास प्रस्टै देख्न सकिन्थ्यो । नेपाली सिनेमाले इतिहास कोरिरहेको त्यस दिन नेपालका एक चलचित्र निर्देशक बलिउडका ख्यातनामा सिनेकर्मीहरूसँग कुममा कुम जोडेर उभिएका थिए । ताली र क्यामराका फ्ल्यास लाइटबीच मीन भाम र उनको टिम र बलिउडका सिनेकर्मीद्वयको ‘रेड कार्पेट वाक’ले कुनै प्रतिष्ठित फिल्म महोत्सवको झल्को दिन्थ्यो ।

नेपालमा फिल्म बन्नु आम कुरा हो, जसरी चोक गल्लीहरूमा चिया र मम पसल खुल्दछन् । सौ-पचास लाख खल्तीबाट निकाल्न सक्ने यहाँ जोकोही पनि निर्माता बन्न सक्छ । निर्माताका पत्नी/प्रेमिका, छोरा-छोरी, आफन्त, छरछिमेक कोही पनि नायक-नायिका बन्न सक्छन् । वर्षभर बन्ने सय बेसी फिल्महरूमध्ये गोटा पाँचजति मुनाफा वा जसोतसो साँवा उठाउन सक्छन् । बाँकी फिल्महरू कुन बेला हलमा लागे र कहिले उत्रिए भन्ने थाहसम्म हुँदैन । कतिपय फिल्मले त पोस्टरको खर्चसम्म उठाउन सक्दैनन् । यति भन्दैमा चलेका सबै फिल्म उम्दा हुन् भन्न खोजिएको पनि होइन । किनकि, चलेका वा नाफा बटुल्ने सिनेमामा पनि नवीनता देख्न सकिँदैन । नविनता धेरैका निम्ति जोखिमको मामिला हुन सक्छ । बरू निर्माता । निर्देशक कुनै एउटा सिनेमा हिट भएपछि तिनकै सिक्वेल बनाउँदै लगानी सुरक्षित बनाउनु श्रेयष्कर देख्छन् । कुनै बेला ‘राजेश हमाल-विश्वज्योति सिनेमा हल- शम्भुजित बाँस्कोटा’ नेपाली सिनेमाको सफलताको सूत्र भएझैँ अहिले ‘कमेडी र सिक्वेल’ पैसा असुलको सूत्र देखिएको छ । थाहा छैन नेपाली दर्शकले कहिलेसम्म सिक्वेललाई साथ दिने हो ? कहिलेसम्म घाममा लुतो कन्याएझैँ खिसिटिउरी र दुईअर्थी मजाकमा आनन्द लिइरहने हो ?